De vrijwilligers uit Amerika zijn gearriveerd! Studenten van de Vanderbilt University zijn hier voor 1 maand om iedereen hier les te geven. Holly en Grace helpen met de preschool, Matt, Shaka, Laura en Monica geven Engelse les aan de leraren van Mangapwani school zodat zij dit weer kunnen overbrengen op de kinderen. Tori geeft muziekles, Jennifer doet samen met Aida de art-classes, Ryan is leraar Frans en Laura en Kiersten geven Engelse les aan de Planets (1e jaars studenten van Creative Solutions) en de Stars (2e jaars studenten van Creative Solutions). Alle studenten zijn enthousiast en blij met deze nieuwe gezichten, nieuwe mensen om mee te praten, nieuwe dingen om te leren, echt super om te zien dat het werkt.

Het is voor mij de eerste keer dat we zoveel vrijwilligers hebben. Ik ben verantwoordelijk voor Marlie’s House. Ik heb iedereen een goede introductie moeten geven hoe met water om te gaan, hoe het zit met het nieuwe solarsysteem, ik help ze met koken (’s avonds moeten de vrijwilligers voor hun eigen eten zorgen en sommigen hebben nog nooit gekookt) etc. etc. Ik heb ze inmiddels al een kleine citytour door Stone Town gegeven en a.s. zaterdag neem ik ze mee naar de Full Moon Party in Nungwi.

Ieder jaar in mei stuurt Vanderbilt University een aantal studenten deze kant op. Vorig jaar had een aantal problemen opgeleverd, dus zag best wel een beetje tegenop de komst van deze studenten. Allemaal kinderen uit welgestelde families, hoe ga je hiermee om? Hoe vinden zij het leven in ‘chamba’ (het platteland)? Maar ik moet eerlijk zeggen, ze zijn allemaal super! Iedere week evalueren we de week, iedereen vertelt zijn/haar high en low points en we horen alleen maar positieve verhalen. Iedereen doet zijn/haar werk, iedereen werkt samen en de groep is echt een groep. Het is hard werken nu we zoveel vrijwilligers hebben, maar we krijgen er zoveel voor terug dat het de moeite waard is.

De man van 1 van mijn management student is vorige maand overleden. Zo triest, hij moest een hartoperatie ondergaan, maar dat kon niet hier op Zanzibar gebeuren maar in India. Hij stond op de wachtlijst om hier naar toe te worden getransporteerd maar het heeft dus allemaal te lang geduurd. In de Moslim-cultuur vindt de begrafenis plaats op dezelfde dag van overlijden of op maximaal de volgende dag. Zo triest allemaal, Asiata (dat is de naam van de vrouw) moet nu zorgen voor 7 kinderen. Ik ben niet naar de begrafenis geweest maar ik heb een envelop voor haar gemaakt met geld erin en geprobeerd een passende tekst te schrijven. Mbarouk heeft dat namens mij op de dag van de begrafenis aan haar gegeven. Iedereen uit het dorp, familie en vrienden geven de weduwe geld zodat ze haar familie kan blijven onderhouden. De weduwe blijft 4 maanden in en rond haar huis en de familie helpt haar het verlies te verwerken. Ik ben vorige week bij haar op bezoek geweest. Vond het erg moeilijk, vooral om te zien hoe verdrietig ze is. Maar ben sterk gebleven en heb haar verteld dat ik er voor haar ben. En dat werd erg gewaardeerd. “Raar” om emoties te zien bij haar, ik heb het nog niet meegemaakt die emoties bij de mensen hier. Mensen hier leven hun leven, leven per dag en kijken niet naar de toekomst. Maar Asiata is een sterke vrouw. Ze mist Creative Solutions heel erg en wij missen haar. Nu met Marlie’s House helemaal vol en het eten dat moet worden gekookt voor alle vrijwilligers. Asiata was degene die dat allemaal onder controle had. Maar ik moet zeggen dat de andere studenten het prima doen.

A.s. maandag komt Alex (uit Australië) weer terug. Zij is in januari weer terug naar Australië gegaan maar heeft besloten weer terug te komen naar Mangapwani. Ik kijk hier echt ontzettend naar uit. Er is geen plaats in Marlie’s House dus ze slaapt bij mij op de kamer, net zoals in maart vorig jaar gaan we weer een kamer delen.

Mijn Swahili gaat steeds beter, heb steeds meer ‘echte’ gesprekken met de mensen uit de buurt. Ik kan me mijn leven in Amsterdam bijna niet meer voorstellen. Maar over minder dan 4 maanden ben ik gewoon weer in Nederland en moet er toch echt weer wat geld verdiend worden. Ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien en te spreken maar ben wel serieus aan het bekijken wat de mogelijkheden zijn om hier weer terug te komen. Aida wil heel graag dat ik blijf tot aan het eind van het jaar en dat wil ik ook heel graag maar mijn ticket is maar 1 jaar geldig. Ik mis dan natuurlijk wel Graduation Day en de jaarlijkse Art Fair maar heb nog genoeg leuke dingen in het vooruitzicht. De Vanderbilt vrijwilligers die hier tot 9 juni zijn, een continue stroom van vrijwilligers vanaf nu tot half augustus, de jaarlijkse Health Fair (eind juli) met nog meer vrijwilligers en het Suikerfeest wat hier groots ‘gevierd’ wordt (met natuurlijk eerst de 4 weken Ramadan). Genoeg werk en genoeg leuke dingen en hoop dan ook nog een keer naar Arusha te kunnen vliegen om te kijken hoe het met de kids daar gaat (tijdens Ramadan?).

Ik geniet van iedere dag en ieder moment. Ik hoop dat het met iedereen goed gaat en kijk er naar uit iedereen in oktober weer te zien en te spreken (en alle nieuwe baby’s te knuffelen).